Bergen en Dalen
Door: Milan
Blijf op de hoogte en volg Nanda en Milan
24 Juli 2008 | Turkije, Akşehir
Omdat het anders een beetje te veel wordt in een keer, hier deel 2:
We bezoeken Pamukkale, een schitterende kalkafzetting met daarbovenop een Romeinse stad, Hierapolis. Pamukkale is een van de belangrijkste toeristische attracties van Turkije en dat blijkt. Maar dat is ook wel terecht, de combinatie van natuurschoon en oude cultuur vinden we fantastisch. Vreemd genoeg zien we als we richting Hierapolis lopen, veel toeristen alleen in zwempak/zwembroek naar boven lopen. Daartussendoor lopen gesluierde moslimvrouwen, een aparte combinatie. Wij vragen ons af waarom men in zwempak naar boven loopt, maar dat blijkt later; In Hierapolis is een zwembad gemaakt van het water dat voor de kalkafzettingen van Pamukkale zorgt. Dit water heeft een speciale samenstelling en zou dus gezond zijn voor bv hartproblemen. Vreemd genoeg staat er een waarschuwing bij het zwembad dat mensen met hartproblemen er niet moeten zwemmen? Klinkt allemaal erg gezond ja! Maar goed, in Hýerapolis zelf komen we alweer bijna geen toeristen meer tegen en we voelen ons bijna ontdekkingsreizýgers door een verloren stad: we vinden zelfs overal fragmenten van oude kruiken. Het theater van Hierapolis is het mooiste Romeins theater dat we kennen.
Terug in het dorpje Pamukkale hebben we onze 1e vervelende ervaring met een Turk. Door een restaurant-eigenaar worden we uitgescholden voor "Liars", omdat we beloofd zouden hebben bij hem te eten, terwijl we eerder op de dag alleen even op zijn prijslijst keken en gezegd hadden dat we misschien zouden terugkomen. Zoals overal op de wereld, als het toeristisch wordt, worden de mensen minder vriþendelijk, ook sommige Turken hebben daar dus last van. Later op de dag kopen we een Turks tapijt, wat we echt schitterend vinden. Volgens de verkoper gaat het slecht met het dorpje Pamukkale, omdat tegenwoordig alle toerýsten met touringcars naar de kalkafzettingen worden gereden en weinig mensen het dorpje nog ingaan. Volgens de handelaar worden mensen, als ze tapijten willen kopen door de reisleider bij een dure winkel aan de kust afgezet die een afspraak met de reiþsorganisatie heeft. Er jammer dus dat deze mensen daarom niet kunnen meeprofiteren van het groeiende toerisme in Turkije.
Als we wegfietsen van Pamukkale is Nanda echt ziek geworden. We besluiten naar een dokter in de grote stad, Denizli te gaan. Daar wordt Nanda helemaal onderzocht, inclusief bloed en urinetest en ze blijkt een blaasontsteking te hebben, wat we zelf ook al vreesden. Nanda krijgt een hele rits medicijnen mee (daar zoen ze hier niet moeilijk over). Nu gaat het gelukkig alweer een stuk beter met Nanda en kan ze alweer goed fietsen.
We vervolgen onze tocht, die nu weer echt de bergen in leidt. Als we op een benzinestatýon een fles fanta kopen, komen we ýn gesprek
met de eigenaar. Na een tijdje praten biedt hij ons te eten aan. We weigeren maar hij komt vlug naar buiten met een schaal eten (tomaat,komkommer,eý,pepertjes en heerlýjke kaas) en vers brood. Slim gedaan, nu kunnen we het echt niet meer maken om te weigeren! Dus we eten met hem mee en drinken chaý met hem. Omdat het te warm is geworden om te fietsen (door de vroege lunch) vragen we een lift naar het dichtsbijzijnde dorpje met hotel. Ook dit gaat makkelijk hier, zelfs als je 2 fietsen bij hebt! Na een paar minuten hebben we een lift van een vriendelijke, Engels sprekende vrachtwagenchauffeur. In
Cardak nemen we een hotel. Dit blijkt een klein, vriendelijk dorpje te zijn. De volgende dag nemen we hier nog een rustdag. Al gauw kent iedereen ons hier en we krijgen van wildvreemden de vraag waar onze fietsen nou zijn. We bezoeken vanaf hier nog een grot, die een soort ondergrondse versie van Pamukkale is, ook erg mooi, maar wel veel kleiner. 's Avonds is er een bruýloft op het dorpsplein, waar we door de eigenaar van het internetcafe voor worden uitgenodigd. Voordat het feest begint zitten we met hem voor zijn huis chaý te drinken en als een vriend van hem langskomt, blijken wij hem al te kennen! Dit verbaast de internetman, zeker als we later nog iemand begroeten die we al kennen. Ons verbaast het ook eigenlijk, dat we na 1 dag al behoorlijk wat mensen hier kennen!
De bruloft is ook mooi om te zien. Het hele dorp is uitgelopen naar het dorpsplein. Vandaag is de dansavond van het huwelijk (in Turkije duurt een huwwelijk 3 dagen) en er wordr dus flink op los gedanst. Mensen aan de kant vragen ons of wij niet willen dansen, maar wij houden ons toch liever op de achtergrond.
Als we gaan slapen spreken we nog met een Turk die duidelijk gefrustreerd is over het feit dat Turken geen vsum voor Nederland kunnen krijgen. "In Nederland denkt men dat wij hier allemaal terroristen zijn, terwijl veel Truken wel moslim zijn, maar ook bijvoorbeeld alcohol drinken!" Wij proberen uit te leggen dat de meeste Nederlanders niet zo denken, maar zijn wel beschaamd dat wij zo makkelijk een toeristenvisum voor Turkije kunnen krijgen, terwijl dat andersom (zelfs voor mensen die met een Nederlander getrouwd zijn!) niet lukt.
De dag erna vertrekken we weer ut Cardak, eerst over een grote weg, maar we nemen zo vlug mogelijk een kleine afslag. We zien weer kleine dorpjes, waar de kinderen achter ons aan komen rennen als we langsfietsen. Het landschap is hier ontzettend leeg, maar wel erg mooi! We worden weer helemaal vrolijk, zo hoort fietsen te zijn! Als we een volgend klein dorpje infietsen staan er ineens 2 grote zwarte honden, met grote spkes als halsband, voor ons. Eerst gaan ze acher Nanda aan, die ze kan ontwijken. Ik fiets achter haar aan en ben het volgende slachtoffer. Ik raak ingesloten
en raak van de weg en val om. Trillend van schrik sta ik vlug op met 2 grote keien in mjn hand, hard roepend. Gelukkig druipen ze af, maar de schrik zit er dit keer goed in.
De volgende dag gaan we weer fietsen en het eerste uur worden we 3 keer door honden achernagezeten. De 3e keer slaat alles. Een herder staat met zjn schapen op een helling maar zijn 6 grote herdershonden rennen blaffend op ons af. Doorfietsen kunnen we niet dus we stappen af en houden onze fietsen tussen ons en de 6 honden en roepen weer hard en dregen met stenen. Omdat de herder erbij is denk ik dat het wel mee zal vallen, hij zal zijn honden vlug terugroepen. Met zijn handen in de zj staat hj erbij en kijkt ernaar. Ik verlies nu volledig mijn geduld en alle frustrates komen eruit. Ik scheld de herder volledg voor rot (n het Nederlands) en gebaar dat hij zijn honden moet terugroepen. Hij fluit wel wat, maar dat heeft geen enkel effect op zjn beesten. Hj gebaart dat we door moeten fietsen, maar dat is vragen om problemen: als Nanda dat probeert komen de honden veel dichterbij, zij weten ook dat je op de fiets veel hulpelozer bent dan als je naast de fets staat. Uiteindelijk lopen we weg met de fiets tussen ons en de honden in. Maar ik kook nog steeds van woede, zo boos ben ik nog nooit geweest op iemand! We geven er nu de brui aan: we besluiten hier weg te gaan en nemen een lift naar de dichtbijzijnde stad en van daarut een bus weg uit dit gebied. Dit was namelijk schapengebied en we hopen dat het in andere streken weer wat minder zal worden met de honden. We nemen de bus van Isparta naar Aksehr en nemen daar een hotel. In het hotel aangekomen blijkt dat we ons dagboek en aantekeningenboek met alle teleefoonnummers/belangrijke gegevens kwijt zijn. Uitgerekend de 2 belangrijkste boeken zijn zoek en nu hebben we het echt helemaal gehad. We bellen ons vorige hotel en we bij de busmaatschappij vragen we na of er iets in de bus is gevonden, maar helaas! Dit is trouwens makkelijker gezegd dan gedaan, we zjn uren bezig geweest om duidelijk te maken wat we nu wilden. In de tussentijd belde de man van de busmaatschappij de plaatselijke krant. Er komt een fotograaf langs om foto's van ons en de fietsen te nemen en te vragen wat we hier doen. Blijkbaar komen we hier in de krant! Inderdaad, de volgende dag als we brood halen bij de bakker worden we al herkend. "Jullie zijn die fietsers he?" Hj haalt meteen de krant erbij en inderdaad: op de voorpagina als hoofdartikel staan wij, met kleurenfoto en al. Het verhaal gaat zelfs nog verder op pagina 3 van de krant, met nog een foto! Als julle genteresseerd zijn naar het artikel, de krant heeft ook een webste: www.istasyongazetesi.com. Maar wees vlug, nu staat hij nog op de voorpagina, morgen denk ik niet meer!
Poe, eindelijk klaar, dat was een heel verhaal. Volgende keer hopen we dat het allemaal iets minder heftig is!
groetjes Nanda en Milan
We bezoeken Pamukkale, een schitterende kalkafzetting met daarbovenop een Romeinse stad, Hierapolis. Pamukkale is een van de belangrijkste toeristische attracties van Turkije en dat blijkt. Maar dat is ook wel terecht, de combinatie van natuurschoon en oude cultuur vinden we fantastisch. Vreemd genoeg zien we als we richting Hierapolis lopen, veel toeristen alleen in zwempak/zwembroek naar boven lopen. Daartussendoor lopen gesluierde moslimvrouwen, een aparte combinatie. Wij vragen ons af waarom men in zwempak naar boven loopt, maar dat blijkt later; In Hierapolis is een zwembad gemaakt van het water dat voor de kalkafzettingen van Pamukkale zorgt. Dit water heeft een speciale samenstelling en zou dus gezond zijn voor bv hartproblemen. Vreemd genoeg staat er een waarschuwing bij het zwembad dat mensen met hartproblemen er niet moeten zwemmen? Klinkt allemaal erg gezond ja! Maar goed, in Hýerapolis zelf komen we alweer bijna geen toeristen meer tegen en we voelen ons bijna ontdekkingsreizýgers door een verloren stad: we vinden zelfs overal fragmenten van oude kruiken. Het theater van Hierapolis is het mooiste Romeins theater dat we kennen.
Terug in het dorpje Pamukkale hebben we onze 1e vervelende ervaring met een Turk. Door een restaurant-eigenaar worden we uitgescholden voor "Liars", omdat we beloofd zouden hebben bij hem te eten, terwijl we eerder op de dag alleen even op zijn prijslijst keken en gezegd hadden dat we misschien zouden terugkomen. Zoals overal op de wereld, als het toeristisch wordt, worden de mensen minder vriþendelijk, ook sommige Turken hebben daar dus last van. Later op de dag kopen we een Turks tapijt, wat we echt schitterend vinden. Volgens de verkoper gaat het slecht met het dorpje Pamukkale, omdat tegenwoordig alle toerýsten met touringcars naar de kalkafzettingen worden gereden en weinig mensen het dorpje nog ingaan. Volgens de handelaar worden mensen, als ze tapijten willen kopen door de reisleider bij een dure winkel aan de kust afgezet die een afspraak met de reiþsorganisatie heeft. Er jammer dus dat deze mensen daarom niet kunnen meeprofiteren van het groeiende toerisme in Turkije.
Als we wegfietsen van Pamukkale is Nanda echt ziek geworden. We besluiten naar een dokter in de grote stad, Denizli te gaan. Daar wordt Nanda helemaal onderzocht, inclusief bloed en urinetest en ze blijkt een blaasontsteking te hebben, wat we zelf ook al vreesden. Nanda krijgt een hele rits medicijnen mee (daar zoen ze hier niet moeilijk over). Nu gaat het gelukkig alweer een stuk beter met Nanda en kan ze alweer goed fietsen.
We vervolgen onze tocht, die nu weer echt de bergen in leidt. Als we op een benzinestatýon een fles fanta kopen, komen we ýn gesprek
met de eigenaar. Na een tijdje praten biedt hij ons te eten aan. We weigeren maar hij komt vlug naar buiten met een schaal eten (tomaat,komkommer,eý,pepertjes en heerlýjke kaas) en vers brood. Slim gedaan, nu kunnen we het echt niet meer maken om te weigeren! Dus we eten met hem mee en drinken chaý met hem. Omdat het te warm is geworden om te fietsen (door de vroege lunch) vragen we een lift naar het dichtsbijzijnde dorpje met hotel. Ook dit gaat makkelijk hier, zelfs als je 2 fietsen bij hebt! Na een paar minuten hebben we een lift van een vriendelijke, Engels sprekende vrachtwagenchauffeur. In
Cardak nemen we een hotel. Dit blijkt een klein, vriendelijk dorpje te zijn. De volgende dag nemen we hier nog een rustdag. Al gauw kent iedereen ons hier en we krijgen van wildvreemden de vraag waar onze fietsen nou zijn. We bezoeken vanaf hier nog een grot, die een soort ondergrondse versie van Pamukkale is, ook erg mooi, maar wel veel kleiner. 's Avonds is er een bruýloft op het dorpsplein, waar we door de eigenaar van het internetcafe voor worden uitgenodigd. Voordat het feest begint zitten we met hem voor zijn huis chaý te drinken en als een vriend van hem langskomt, blijken wij hem al te kennen! Dit verbaast de internetman, zeker als we later nog iemand begroeten die we al kennen. Ons verbaast het ook eigenlijk, dat we na 1 dag al behoorlijk wat mensen hier kennen!
De bruloft is ook mooi om te zien. Het hele dorp is uitgelopen naar het dorpsplein. Vandaag is de dansavond van het huwelijk (in Turkije duurt een huwwelijk 3 dagen) en er wordr dus flink op los gedanst. Mensen aan de kant vragen ons of wij niet willen dansen, maar wij houden ons toch liever op de achtergrond.
Als we gaan slapen spreken we nog met een Turk die duidelijk gefrustreerd is over het feit dat Turken geen vsum voor Nederland kunnen krijgen. "In Nederland denkt men dat wij hier allemaal terroristen zijn, terwijl veel Truken wel moslim zijn, maar ook bijvoorbeeld alcohol drinken!" Wij proberen uit te leggen dat de meeste Nederlanders niet zo denken, maar zijn wel beschaamd dat wij zo makkelijk een toeristenvisum voor Turkije kunnen krijgen, terwijl dat andersom (zelfs voor mensen die met een Nederlander getrouwd zijn!) niet lukt.
De dag erna vertrekken we weer ut Cardak, eerst over een grote weg, maar we nemen zo vlug mogelijk een kleine afslag. We zien weer kleine dorpjes, waar de kinderen achter ons aan komen rennen als we langsfietsen. Het landschap is hier ontzettend leeg, maar wel erg mooi! We worden weer helemaal vrolijk, zo hoort fietsen te zijn! Als we een volgend klein dorpje infietsen staan er ineens 2 grote zwarte honden, met grote spkes als halsband, voor ons. Eerst gaan ze acher Nanda aan, die ze kan ontwijken. Ik fiets achter haar aan en ben het volgende slachtoffer. Ik raak ingesloten
en raak van de weg en val om. Trillend van schrik sta ik vlug op met 2 grote keien in mjn hand, hard roepend. Gelukkig druipen ze af, maar de schrik zit er dit keer goed in.
De volgende dag gaan we weer fietsen en het eerste uur worden we 3 keer door honden achernagezeten. De 3e keer slaat alles. Een herder staat met zjn schapen op een helling maar zijn 6 grote herdershonden rennen blaffend op ons af. Doorfietsen kunnen we niet dus we stappen af en houden onze fietsen tussen ons en de 6 honden en roepen weer hard en dregen met stenen. Omdat de herder erbij is denk ik dat het wel mee zal vallen, hij zal zijn honden vlug terugroepen. Met zijn handen in de zj staat hj erbij en kijkt ernaar. Ik verlies nu volledig mijn geduld en alle frustrates komen eruit. Ik scheld de herder volledg voor rot (n het Nederlands) en gebaar dat hij zijn honden moet terugroepen. Hij fluit wel wat, maar dat heeft geen enkel effect op zjn beesten. Hj gebaart dat we door moeten fietsen, maar dat is vragen om problemen: als Nanda dat probeert komen de honden veel dichterbij, zij weten ook dat je op de fiets veel hulpelozer bent dan als je naast de fets staat. Uiteindelijk lopen we weg met de fiets tussen ons en de honden in. Maar ik kook nog steeds van woede, zo boos ben ik nog nooit geweest op iemand! We geven er nu de brui aan: we besluiten hier weg te gaan en nemen een lift naar de dichtbijzijnde stad en van daarut een bus weg uit dit gebied. Dit was namelijk schapengebied en we hopen dat het in andere streken weer wat minder zal worden met de honden. We nemen de bus van Isparta naar Aksehr en nemen daar een hotel. In het hotel aangekomen blijkt dat we ons dagboek en aantekeningenboek met alle teleefoonnummers/belangrijke gegevens kwijt zijn. Uitgerekend de 2 belangrijkste boeken zijn zoek en nu hebben we het echt helemaal gehad. We bellen ons vorige hotel en we bij de busmaatschappij vragen we na of er iets in de bus is gevonden, maar helaas! Dit is trouwens makkelijker gezegd dan gedaan, we zjn uren bezig geweest om duidelijk te maken wat we nu wilden. In de tussentijd belde de man van de busmaatschappij de plaatselijke krant. Er komt een fotograaf langs om foto's van ons en de fietsen te nemen en te vragen wat we hier doen. Blijkbaar komen we hier in de krant! Inderdaad, de volgende dag als we brood halen bij de bakker worden we al herkend. "Jullie zijn die fietsers he?" Hj haalt meteen de krant erbij en inderdaad: op de voorpagina als hoofdartikel staan wij, met kleurenfoto en al. Het verhaal gaat zelfs nog verder op pagina 3 van de krant, met nog een foto! Als julle genteresseerd zijn naar het artikel, de krant heeft ook een webste: www.istasyongazetesi.com. Maar wees vlug, nu staat hij nog op de voorpagina, morgen denk ik niet meer!
Poe, eindelijk klaar, dat was een heel verhaal. Volgende keer hopen we dat het allemaal iets minder heftig is!
groetjes Nanda en Milan
-
24 Juli 2008 - 14:17
Dennis:
Met veel plezier lees ik jullie avonturen en ik begin langzaam maar zeker stinkend jaloers te worden! Veel sterkte met de rest van de trip! Vanuit een snikheet tokio, Groetjes Dennis. -
25 Juli 2008 - 08:33
Linda:
Het is wel een heel bijzondere reis, jullie zijn zelfs in de krant gekomen. Ik hoop dat jullie nu niet meer zo'n last hebben van honden, want dat vind ik wel eng.
Beterschap Nanda! -
25 Juli 2008 - 11:28
Márti En Frans:
Hé Nanda en Milan!
Spannend, jullie avonturen, ook de hondenverhalen! Vooral fijn om te lezen dat alles uiteindelijk goed afloopt. En wat voor woede angst dus in je naar boven kan halen, indrukwekkend (als buitenstaander natuurlijk....;-)
Mooi dat jullie dan uiteindelijk in de krant komen. Wens jullie een mooi en veilig vervolg van de reis. Lieve groeten van ons allen! Márti, Frans, Tünde en Ilja -
30 Juli 2008 - 08:22
Ivor En Astra:
Dag Nanda en Milan, (nog van harte gefeliciteerd Milan!) Wij zijn inmiddels weer terug van onze vakantie. Het ziet er allemaal heel mooi uit daar in Turkije. We hopen wel dat jullie een beetje zonnig weer hebben :-p . Heel veel sterkte, ook als het even minder gaat, zoals met die honden. Als wij jullie boekjes vinden geven we wel een seintje goed?
Groetjes, Astra en Ivor -
31 Juli 2008 - 12:20
Mathijs:
Tja enkele tegenslagen zijn natuurlijk wel te verwachten. Maar het lijkt me heel vervelend je dagboek kwijt te zijn, dat is natuurlijk onvervangbaar. Dat adressenboek is wel weer aan te vullen.
Overigens: volgens mij stond in "Fietsen in Europa" dat sommige vakantiefietsers water gebruiken om honden weg te jagen. Water op hun kop overdag zou ze schijnbaar zo verbazen dat ze halt houden. Zelf nooit geprobeerd. -
01 Augustus 2008 - 10:55
Donny,Joan En Omi:
De avonturen van Nanda en Milan in Turkije.
aflevering; de wilde honden.
Het nieuwe Kuifje maar dan met echte menselijke avonturiers.
Niet echt een sprookje uit duizend en één nacht want één van de hoofdrolspelers wordt ziek. Nanda let je wel goed op jezelf en als het echt niet meer gaat kun je de fietsen nog inruilen voor een Tandem(mag Milan lekker al het zware werk doen)
Super dat jullie in de krant staan, jullie zijn nu echt beroemdheden in Turkije.
"Jammer dat geen hond de krant leest", zouden die jullie ook aardiger gaan benaderen.
Blijf genieten van alle positieve kanten van jullie bewonderswaardig tocht, goede gezondheid en veel plezier gewenst.
Dikke knuffels van de drie musketiers.
-
02 Augustus 2008 - 19:59
Jeroen Van Hoek:
Met nieuwgierigheid kijk ik eens in de zoveel tijd weer op jullie website, heerlijk om te lezen en zeker met een jaloerse blik!! Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn, langzaam fietsend door het buitenland. Super jongens! -
04 Augustus 2008 - 11:23
Tristan:
Nounounou... weer genoeg meegemaakt zie ik al wel weer! Jullie zijn nu dus echte Turkse beroemdheden! Enne... ik heb het zelf ook nooit zo op honden gehad...
Btw: ik heb gisteren je voicemail volgeouwehoerd (als dat nummer tenminste klopt). Daarom bij deze nogmaals de info: mama d'r mobiel is stuk en daarom is ze de komende week niet bereikbaar in Indonesië. Mocht je dus wat dringend te melden hebben tot zondag 10 augustus, bel mij dan: +316 4121 4130.
Tot zover!
Nog veel plezier en succes met het vervolg van jullie grote trip.
Groet,
Tristan (en natuurlijk ook Esther) -
04 Augustus 2008 - 13:07
Rikkert:
Hallo Milan en Nanda,
Ik heb jou nog nooit horen schelden dus dat met honden moet wel heer erg zijn geweest (kan ik voorstellen).
Jammer dat jullie het dagboek kwijt zijn geraakt, maar tja...gewoon lekker genieten en niet teveel over nadenken, die dingen gebeuren soms helaas.
Goed om te lezen dat Nanda in ieder geval weer helemaal beter is.
Leuk dat jullie wel in de krant zijn gekomen: "De avonturen van Milan en Nanda, the TOM SAWYER story Part 2 :P"
Hier gaat het allemaal zeer goed. Lekker izjn gangetje. Mijn artikel was helaas afgewezen bij een top journal, maar we gaan het weer ergens anders naartoe sturen. Verder, heb ik nog 4 maanden om mijn proefschrift af te maken.
Geniet lekker ervan, wij lezen in ieder geval regelmarig de webpage.
Greetz,
Rikkert -
17 Oktober 2008 - 12:56
Bart Van Der Kolk, L:
Beste Nanda en Milan, heb net het stukje uit de plaatselijke krant van Aksehir voor Lucia vertaald, weet ze ook wat de plaatselijke pers van jullie vond..
Heb zelf ooit ook zo'n soort reis gemaakt, maar niet zo ver als jullie..
Veel plezier en avontuur toegewenst!
Bart van der Kolk, Lelystad
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
