Kijken doe je met je handen

Hoi allemaal.
Hier weer een berichtje van ons, deze keer vanuit het warme Amritsar, waar er een mierensnelweg over het toetsenbord loopt. Met ons gaat alles nog steeds goed, al begint India soms wel een beetje vermoeiend te worden.

Zelf was ik na het vorige bericht met een dag weer beter, maar de ochtend dat de bus zou vertrekken is Milan ziek: standaard India probleem, overgeven en diarree. Niet zo erg, maar wel als je op het punt staat om 2 dagen de bus in te gaan. Ik fiets snel naar de bus om te annuleren, maar het blijkt de laatste bus te zijn die fietsen meeneemt voordat de passen dichtsneeuwen. Van wat touristen krijg ik immodium (tegen diarree) en snel ga ik terug naar het hotel. We zijn nog precies op tijd bij de bus. (gelukkig is op tijd zijn in India een rekbaar begrip). Milan is er slecht aan toe, maar kan gelukkig slapen en zo hobbelen we terug naar Manali. Het is erg leuk om de weg die je gefiets hebt nog een keer te zien, nu met meer sneeuw, toch is het mooier per fiets als per bus. Na 2 dagen hobbelen komen we zonder schade in Manali.

Dan gaan we weer fietsen: vandaag is bergafwaards!. Het landschap veranderd ontzettend snel: al snel groeien er palmen en zien we de eerste waterbuffels. Overal vliegen gigantische vlinders en de planten die in Nederland als kamerplant groeien, staan hier langs de weg. 'S avonds is er naast het hotel een danswedstrijd voor scholieren. Als ik kom kijken wordt ik meteen als VIP onthaald, een beetje ongemakkelijk voel ik me wel: ik krijg drinken en lekkers aangeboden en weet een plekje vooraan in een hele chique stoel net af te slaan. De wedstrijd zelf is erg grappig: allemaal traditionele dansen in klederdracht. Na nog een dag fietsen, deze keer langs veel apen, komen we in Mandi.

In Mandi nemen we de bus naar Shimla (zonder de fietsen) om fietsonderdelen op te halen. We komen er nu achter wat een express bus in India inhoudt: die stoppen even vaak als gewone bussen, maar rijden 2 keer zo hard. Het is doodeng! Gelukkig komen we heelhuids in Shimla aan. Shimla is een stadje die sinds de Engelse tijd niks meer veranderd is, heerlijk!: een schoon, autovrij centrum zonder herrie, met nette huisjes en europese winkels. Als we aan de espresso met ijssorbet zitten voelen we ons net als in Europa. We bezoeken nog een apentempel: niet echt leuk, want omdat de apen heel opdringerig zijn (ze willen gevoerd worden) moet je er met een stok naartoe. Wilde apen klinken leuker dan dat ze zijn! De fietsonderdelen zijn goed aangekomen, evenals een brief van thuis! Helemaal gelukkig gaan we weer terug naar Mandi, deze keer met een deluxe bus, die gelukkig rustig rijdt!

Nu de fietsen weer rijden als nieuw gaat de tocht verder door het lage deel van de himalaya. Het blijft schitterend mooi.
Helaas loopt dit jaar de moesson wat uit en moesson regens duren lang! De dag erna is het nog niet droog en zo rijden we twee dagen in de regen.

In Mcleod Ganj blijven we twee dagen. Dit is het dorp waar de dalai Lama woont. Voordat we het dorp kunnen verkennen moeten we ons echter eerst inschrijven bij het hotel. Terwijl Milan met een medewerker de fietsen naar een overdekte garage brengt begin ik met het inschrijven. De eigenaar blijkt een dwangneurose te hebben: elke komma en punt moet goed zijn. Na een half uur heben we al een van de 4 formulieren ingevuld. Zucht! Als Milan terug komt blijkt dat de hotelmedewerker ook een stukje wilde fietsen. Bij het fietsen maaide hij de snelbinder tussen de spaken, waarna hij vrolijk doorfietst en pas stopt als de fiets echt niet meer vooruit komt, zucht....Gelukkig is alles te reaperen, maar de snelbinder is verloren. Als we een paar dagen later weggaan komt hij nog fooi vragen ook, soms is India erg vermoeiend.....Mij kost het nog zeker een uur om alle formulieren rond te krijgen en dan mogen we de stad in!

Overal lopen monniken en het dorp is erg relaxed! We zien een introductiefilm over boeddhisme en bezoeken het klooster van de Dalai Lama. Vooral het museum over de vervolging van de Tibetanen is erg indrukwekkend, vooral het feit dat de Tibettanen de nadruk blijven leggen op een geweldloze oplossing, terwijl ze wel het geweld van China tonen (bv het ontvoeren van de toen zesjarige Panchen Lama).
Mooi is ook dat in de tempel ook hindoes komen bidden. Het boeddhisme is erg fascinerend: vooral omdat het veel meer gaat over het vinden van personlijk geluk en minder normatief is dan andere religies.

Na een schitterende afdaling komen we op de ganges vlakte die helaas een stuk dichter bewoond is als de himalaya. Als we even pauze houden heben we meteen een hele groep nieuwschierige mensen om ons heen. Vervelend is wel dat ze uit nieuwschierigheid ook aan de fietsen zitten: even de bel uitproberen, even in de remmen knijpen, maar ook even schakelen en ooo, wat is dat stelknopje van de remmen toch interessant. We zullen er maar aan moeten wennen...... Ook is het weer een stuk warmer geworden, ruim 30 graden en dat met een luchtvochtigheid van bijna 100 procent.

Om de grote weg naar Amritsar te vermijden, nemen we een klein weggetje. Dat fietst een stuk prettiger, want zoals verwacht was de grote weg inderdaad vrij druk. Nadeel is wel, dat je nog meer een bezienswaardigheid bent. Vanaf nu is rustig pauze houden er niet meer bij. Elke keer als we even zitten, komt er een groep Indiers om ons heen staan. Zo krijgen we in een dorpje al weer thee aangeboden en komt het hele dorpje uitlopen om ons te zien. We worden, voor zover mogelijk, weer de oren van het hoofd gevraagd en we schijnen nu weer in een plaatselijke krant te staan.

Een stukje later komt er een jongen op een scooter achter ons rijden. Voor ruim een kwartier rijdt hij 1 meter achter ons. Na een tijdje beginnen we ons toch een beetje ongemakkelijk te voelen. Na een kwartier durft hij eindelijk naast ons te rijden, nadat wij hem al 2 keer gedag hebben gezegd. "Snap please?" Aah, hij wil met ons op de foto en durft dat nu pas te vragen.

Zo fietsen we Amritsar binnen, de
heilige stad van de Sikhs. De Sikhs zijn een vrij nieuwe religie, gesticht in de vijftiende eeuw. Sikkhisme is, voor zover ik het nu begrijp, een monotheistische godsdienst en ze zijn erg tolerant tov andere godsdiensten. Het is een heel erg trots volk. Ze zijn, naar eigen zeggen, erg veel vervolgd in India. Het Sikhmuseum staat vol van martelaren die op de meest gruwelijke manieren om het leven zijn gebracht, door moslims, Hindu's en christenen. Maar zelf waren ze ook niet vies van geweld, zo blijkt uit hetzelfde museum. We hebben nog een tijd met een jonge Sikh gepraat, die voorstander was van een onafhankelijk Punjab (de staat van de Sikhs in India). Hij kon maar niet ophouden over hoe de Sikhs onderdrukt worden in India, terwijl onze ervaring juist is dat tegenwoordig in ieder geval, de Hindu's de Sikhs juist erg respecteren, ingewikkeld dus.

De Gouden Tempel is heilige der heilige voor de Sikhs. En inderdaad, de gouden tempel is erg indrukwekkend. Ik (Milan) heb in mijn leven niet vaak zo'n mooi gebouwencomplex gezien. Maar ook de sfeer is er erg mooi. De Sikhs geloven in broederschap en gelijkheid van alle mensen, ongeacht geloof, kaste of geslacht. En dat blijkt ook uit de sfeer, je wordt als buitenstaander superhartelijk ontvangen. Het meest treffende hieraan is het feit dat er een in het tempelcomplex een gigantische gaarkeuken is. 24 uur per dag, 7 dagen per week, kan iedereen, maar dan ook iedereen, hier aanschuiven voor een gerecht. Continu worden emmers dal en rijst en bergen chapati's (Indiaas brood) gebracht. Iedereen zit op de grond, mannen naast vrouwen (wat in India nog vrij bijzonder is) en dat geeft inderdaad een schitterend gevoel van saamhorigheid. De keuken draait veel op giften en vrijwiliggerswerk en naar het schijnt worden ongeveer 30000 man per dag gevoed!

Een man nodigde ons uit voor een kijkje in de keuken en dat hoefde hij ons maar een keer te zeggen. We vonden het fantastisch om die gigantische pannen rijst en dal te zien en een chapatimachine die tientallen chapati's per seconde uitspuwt. Behalve gratis eten en drinken, is er ook gratis overnachting in het gouden tempel complex, maar daar hebben we geen gebruik van gemaakt.

In plaats daarvan hadden we wel weer eens zin in een warme douche. Dus we namen een wat chiquer hotel met warme douche en airco, dachten we...
Vanwege stroomproblemen was er echter geen airco of warme douche. Vreemd genoeg was er na een tijd klagen van onze kant er wel ineens airco mogelijk. En na 2 dagen aandringen kon er dan vanochtend ook eindelijk een warme douche vanaf. Dat is dan weer het vermoeiende van India, om wat dan ook voor elkaar te krijgen kost veel energie.

Ook hebben we in Amritsar de enige grensovergang met Pakistan bezocht. Als deze grensovergang gesloten wordt, met zonsondergang, is dat een toeristische attractie van jewelste. Er zijn zelf tribunes voor geplaatst. Honderden Indiers komen erheen voor het bekijken van een flink staaltje nationalisme. Helaas mochten wij niet tussen de Indiers zitten, maar moesten wij op de VIP tribune plaatsnemen. Na een tijdje wachten, terwijl de Indische jongens en meisjes op Bollywood muziek staan te dansen, begint het circus dan. Als haantjes marcheren een Indiase en Pakistaanse soldaat naar elkaar toe. Precies op de grens draaien ze zich om, met veel gestamp. Met passen, waar zelfs John Cleese jaloers op zou zijn (Ministry of Silly Walks), draaien ze zich om en marcheren weer terug. Ondertussen wordt het publiek opgejut en joelt en schreeuwt "Hindustan, Hindustan!" (en aan de andere kant, waar veel minder mensen zitten, horen we af en toe een veel minder luid, "Pakistan!"
Het is allemaal een fantastische gezicht, erg vermakelijk, en ik geloof niet dat de Indiers het zelf heel serieus nemen. Het is echt een avondje uit voor het hele gezin, met popcorn en al.

Nu zitten we nog een laatste dagje in Amritsar en vanuit hier fietsen we richting Bikaner, Rajasthan. Dat is nog ruim 500 km weg, dus dat is nog een tijdje fietsen, maar als we in Rajastan zijn zullen jullie het wel van ons horen!

groetjes Nanda en Milan