Hoe Milan 30 werd en afscheid van Italie
Door: Milan
Blijf op de hoogte en volg Nanda en Milan
05 Juli 2008 | Italië, Brindisi
Hoi allemaal,
leuk weer dat zoveel mensen reageren. Ik heb het gevoel dat mensen dachten dat we genoeg van Italie hebben, maar dat is toch niet zo. We hadden het door de hitte en drukte even gehad, ook met het fietsen en hebben dus een dag of 5 rust genomen (niet fietsen dus). Vanaf Napels zijn we weer gewoon gaan fietsen en kregen we de fietskriebels weer te pakken. Maar nu we in Brindisi zitten hebben we ook wel erg veel zin in Turkije en kijken we met veel plezier terug op onze reis door Italie. Maar nu weer even onze belevenissen van dag tot dag.
Een dag later (nadat we dus voor niks naar Napels waren gegeaan), hebben we nog een poging gewaagd om het archeologisch museum te bezoeken, dit keer met succes. Het is een indrukwekkend museum met schitterende mozaieken fresco's en heel veel gebruiksvoorwerpen, die een goed beeld geven van het dagelijks leven in Pompei en Herculaneum 2000 jaar geleden. Jammer alleen dat alles uit Pompei gehaald is en dus uit zijn verband gerukt in het museum ligt, frustrerend soms, want Pompei zou helemaal schitterend zijn als ze er niet van alles uit gesloopt zouden hebben. Napels zelf is trouwens een heksenketel. Het is niet zo'n mooie stad maar wel sfeervol en fascinerend.
De dag later stappen we weer op de fiets. We verlaten met de trein de drukte van Napels en storten ons in de hitte van de dag. Tot 12 uur houden we het vol en dan gaan we onder een boom liggen. Dit zal ons ritme worden de rest van onze reis door Italie: om 5 uur op, fietsen tot ongeveer 12 uur, warm koken, wat dommelen, lezen, niksen en rond 5 uur weer voor 2 uur op de fiets.
Deze avond stoppen we bij een boer om te vragen of we op hun land mogen staan. Geen enkel probleem! We mogen gebruik maken van de douche, we worden gevraagd om mee te eten (wat we maar afslaan, dat vinden we toch een beetje ongemakkelijk) en ontmoeten de hele familie.
Een dag later gaat het fietsen wat minder omdat Nanda een beetje ziek is geworden, keelpijn en verkouden en een lichte verhoging. Onder normale omstandigheden geen probleem, maar als je fietst moet je 100 procent zijn. We doen het de komde tijd dus maar rustig aan.
Op 28 juni is het dan zover, ik word 30! We staan om 5 uur op (ja, ook gewoon op mijn verjaardag!) en als verjaardagsontbijtje heb ik taai, oud Italiaans brood, jummie. We fietsen naar het dichtbijzijnde plaatsje 34 km verderop (we hadden weer eens wild gekampeerd) en we nemen daar voor 28 euro per nacht een kamertje. Nanda ligt de hele dag in bed, beter te worden en ik word gebeld door mijn ouders en mijn broers, erg leuk om weer eens met hen te kunnen bijpraten. Savonds gaan we lekker uiteten van het geld dat ik daarvoor van mijn ouders voor de reis gekregen heb.
De dag daarna blijven we in hetzlfde plaatsje, om Nanda nog wat te laten uitzieken. We zien dat de moeder des huizes pasta maakt voor het hele gezin en de straathond en straatkat, die dit elke dag krijgen en al een halfuur van tevoren voor het barretje zitten te wachten.
Als we voor de 2e keer de Appenijnen uitfietsen, komen we uit in de provincie Puglia. Dit is een heel landelijke provincie. We zien de meloenoogst en in de dorpjes verkopen de boeren hun producten langs de weg.
We hebben de laatste tijd wel veel last van honden. Er zijn heel veel straathonden hier, maar die zijn over het algemeen behoorlijk vriendelijk. De erfhonden daarentegen zijn vaak verschrikkelijk. Vaak grote honden, zoals witte herderachtigen, een plaatselijk ras hier, die, als er geen hek om het erf staat, regelmatig blaffend achter ons aan rennen, soms wel met 3 tegelijk. Dat kan best wel beangstigend zijn en we hebben ons daarom gewapend met een zak stenen die we altijd bij de hand hebben. We hebben nog niks hoeven gooien gelukkig, dreigen lijkt voldoende, maar zelfs Nanda begint zo langzamerhand een hekel aan honden te krijgen.
Gisteren fietsten we richting Brindisi, door oneindige olijfboomgaarden, die vol zaten met duizenden en duizenden grote krekels. Op de bomem zien we nog de huiden van vervelde krekels.
Rond 15 uur is er een flink onweer waar we voor schuilen (door de hoge luchtvochtigheid en de hitte onweert het aan het eind van de middag erg vaak hier). Na het onweer gaan we weer fietsen door de olijfboomgaarden. Dit wordt voor ons allebei een fantastische ervaring, al onze zintuigen worden tot het uiterste geprikkeld. De lucht is zo dik en zwaar, dat we ons erdoorheen lijken te moeten worstelen. Elke zucht wind is anders, de een vochtig en warm, de andere als een fris buitje, weer een andere juist heel droog. Ook de geuren veranderen per seconde, naar dennen, kruiden en bloemen. Het geluid ten slotte is hallucinerend: het pulserende, oorverdovende onheilspellende gezoem en getsjirp van duizende krekels om ons heen. Dit zou je dus allemaal moeten missen als in je in je geluidsdichte, geairconditionede auto rijdt.
Vandaag zitten we dan eindelijk in Brindisi, een vrij lelijke stad lijkt het. We zijn meteen naar de haven gefietst om te kijken of onze reservering van de boot goed is aangekomen. Nou, dat is hij, maar er is wel iets anders mis, er is geen boot. Tientallen woedende turken lijken het loket te bestormen, terwijl de mensen achter het loket
rustig een sigaretpauze houden. De boot blijkt 8 uur vertraging te hebben, dus in plaats van 12 uur snacht om 8 uur sochtends te vertrekken. Tenminste, dat hopen we nu, want we kwamen ook al een Turks vrouwtje uit Den Haag tegen dat al 5 dagen hier op de boot wacht. Nou, jullie horen het wel als we aangekomen zijn in Cesme, Turkije, hopelijk binnen een dag of 2. Helaas weer geen fotos om onze verhalen op te kleuren, dit internetcafe is bang voor virussen. Bah, belachelijk natuurlijk, neem gewoon een goede virusscanner, maar goed, het is niet anders,
groetjes Nanda en Milan
leuk weer dat zoveel mensen reageren. Ik heb het gevoel dat mensen dachten dat we genoeg van Italie hebben, maar dat is toch niet zo. We hadden het door de hitte en drukte even gehad, ook met het fietsen en hebben dus een dag of 5 rust genomen (niet fietsen dus). Vanaf Napels zijn we weer gewoon gaan fietsen en kregen we de fietskriebels weer te pakken. Maar nu we in Brindisi zitten hebben we ook wel erg veel zin in Turkije en kijken we met veel plezier terug op onze reis door Italie. Maar nu weer even onze belevenissen van dag tot dag.
Een dag later (nadat we dus voor niks naar Napels waren gegeaan), hebben we nog een poging gewaagd om het archeologisch museum te bezoeken, dit keer met succes. Het is een indrukwekkend museum met schitterende mozaieken fresco's en heel veel gebruiksvoorwerpen, die een goed beeld geven van het dagelijks leven in Pompei en Herculaneum 2000 jaar geleden. Jammer alleen dat alles uit Pompei gehaald is en dus uit zijn verband gerukt in het museum ligt, frustrerend soms, want Pompei zou helemaal schitterend zijn als ze er niet van alles uit gesloopt zouden hebben. Napels zelf is trouwens een heksenketel. Het is niet zo'n mooie stad maar wel sfeervol en fascinerend.
De dag later stappen we weer op de fiets. We verlaten met de trein de drukte van Napels en storten ons in de hitte van de dag. Tot 12 uur houden we het vol en dan gaan we onder een boom liggen. Dit zal ons ritme worden de rest van onze reis door Italie: om 5 uur op, fietsen tot ongeveer 12 uur, warm koken, wat dommelen, lezen, niksen en rond 5 uur weer voor 2 uur op de fiets.
Deze avond stoppen we bij een boer om te vragen of we op hun land mogen staan. Geen enkel probleem! We mogen gebruik maken van de douche, we worden gevraagd om mee te eten (wat we maar afslaan, dat vinden we toch een beetje ongemakkelijk) en ontmoeten de hele familie.
Een dag later gaat het fietsen wat minder omdat Nanda een beetje ziek is geworden, keelpijn en verkouden en een lichte verhoging. Onder normale omstandigheden geen probleem, maar als je fietst moet je 100 procent zijn. We doen het de komde tijd dus maar rustig aan.
Op 28 juni is het dan zover, ik word 30! We staan om 5 uur op (ja, ook gewoon op mijn verjaardag!) en als verjaardagsontbijtje heb ik taai, oud Italiaans brood, jummie. We fietsen naar het dichtbijzijnde plaatsje 34 km verderop (we hadden weer eens wild gekampeerd) en we nemen daar voor 28 euro per nacht een kamertje. Nanda ligt de hele dag in bed, beter te worden en ik word gebeld door mijn ouders en mijn broers, erg leuk om weer eens met hen te kunnen bijpraten. Savonds gaan we lekker uiteten van het geld dat ik daarvoor van mijn ouders voor de reis gekregen heb.
De dag daarna blijven we in hetzlfde plaatsje, om Nanda nog wat te laten uitzieken. We zien dat de moeder des huizes pasta maakt voor het hele gezin en de straathond en straatkat, die dit elke dag krijgen en al een halfuur van tevoren voor het barretje zitten te wachten.
Als we voor de 2e keer de Appenijnen uitfietsen, komen we uit in de provincie Puglia. Dit is een heel landelijke provincie. We zien de meloenoogst en in de dorpjes verkopen de boeren hun producten langs de weg.
We hebben de laatste tijd wel veel last van honden. Er zijn heel veel straathonden hier, maar die zijn over het algemeen behoorlijk vriendelijk. De erfhonden daarentegen zijn vaak verschrikkelijk. Vaak grote honden, zoals witte herderachtigen, een plaatselijk ras hier, die, als er geen hek om het erf staat, regelmatig blaffend achter ons aan rennen, soms wel met 3 tegelijk. Dat kan best wel beangstigend zijn en we hebben ons daarom gewapend met een zak stenen die we altijd bij de hand hebben. We hebben nog niks hoeven gooien gelukkig, dreigen lijkt voldoende, maar zelfs Nanda begint zo langzamerhand een hekel aan honden te krijgen.
Gisteren fietsten we richting Brindisi, door oneindige olijfboomgaarden, die vol zaten met duizenden en duizenden grote krekels. Op de bomem zien we nog de huiden van vervelde krekels.
Rond 15 uur is er een flink onweer waar we voor schuilen (door de hoge luchtvochtigheid en de hitte onweert het aan het eind van de middag erg vaak hier). Na het onweer gaan we weer fietsen door de olijfboomgaarden. Dit wordt voor ons allebei een fantastische ervaring, al onze zintuigen worden tot het uiterste geprikkeld. De lucht is zo dik en zwaar, dat we ons erdoorheen lijken te moeten worstelen. Elke zucht wind is anders, de een vochtig en warm, de andere als een fris buitje, weer een andere juist heel droog. Ook de geuren veranderen per seconde, naar dennen, kruiden en bloemen. Het geluid ten slotte is hallucinerend: het pulserende, oorverdovende onheilspellende gezoem en getsjirp van duizende krekels om ons heen. Dit zou je dus allemaal moeten missen als in je in je geluidsdichte, geairconditionede auto rijdt.
Vandaag zitten we dan eindelijk in Brindisi, een vrij lelijke stad lijkt het. We zijn meteen naar de haven gefietst om te kijken of onze reservering van de boot goed is aangekomen. Nou, dat is hij, maar er is wel iets anders mis, er is geen boot. Tientallen woedende turken lijken het loket te bestormen, terwijl de mensen achter het loket
rustig een sigaretpauze houden. De boot blijkt 8 uur vertraging te hebben, dus in plaats van 12 uur snacht om 8 uur sochtends te vertrekken. Tenminste, dat hopen we nu, want we kwamen ook al een Turks vrouwtje uit Den Haag tegen dat al 5 dagen hier op de boot wacht. Nou, jullie horen het wel als we aangekomen zijn in Cesme, Turkije, hopelijk binnen een dag of 2. Helaas weer geen fotos om onze verhalen op te kleuren, dit internetcafe is bang voor virussen. Bah, belachelijk natuurlijk, neem gewoon een goede virusscanner, maar goed, het is niet anders,
groetjes Nanda en Milan
-
05 Juli 2008 - 17:52
Donny, Joan En Omi:
Hoi lieverds,
Van harte gefeliciflapstaartje een zeer volwassen leeftijd meneertje.
Wij vinden ook dat jullie het met die warmte rustig aan moeten doen, blijf goed op jezelf en elkaar letten en neem ook inderdaad wat meer rust wanneer je je niet helemaal lekker voelt.
Nou blij dat we weer iets van jullie gehoord hebben, dikke kussen vanuit het zeer natte holland.
Groet van Donny, Joan en Omi -
06 Juli 2008 - 12:28
Sam En Annie:
Ja jullie hebben al wel weer het e.e.a meegemaakt, van blaffende honden tot pasta etende honden en katten en dan niet te vergeten een boot die er niets is. Al met al weer een paar enerverende dagen geweest.
Fiets ze maar weer
groetjes Sam en Annie -
06 Juli 2008 - 12:28
Sam En Annie:
Oeps vergeten !!!!!
Milan gefeliciteerd. !!! -
06 Juli 2008 - 13:42
Arthur En Maria:
gefeliteert met je 30 verjaardag milan en nanda ook.
en zo te lezen genieten
jullie van jullie fiets
onderneming.
en tot wedenhoren.
groetjes arthur en maria en stefan
-
06 Juli 2008 - 16:17
Margo:
Heeeeeee lieve Nanda en Milan! Dikke wolken boven Zeist, maar mooie wolkenluchten, dat dan weer wel. Jullie dobberen nu op een boot naar Turkije, ik ben ontzettend benieuwd naar jullie verhalen over het fietsen daar!
Dikke knuffel, margo
-
06 Juli 2008 - 19:47
Johan En Annette:
Allereerst hartelijk gefeliciteerd met je 30e verjaardag. Hartstikke leuk om te volgen hoe het jullie vergaat. Veel succes en geniet ervan, maar dat zal wel lukken. -
08 Juli 2008 - 21:02
Miranda:
Hoi hoi,
Geweldig om jullie verhalen te lezen!
Nog gefeliciteerd met je verjaardag Milan. Beetje laat maar ik was zelf ook even van de aardbodem verdwenen.
Vakantie in Indonesië was geweldig!
Hoop dat jullie niet al te lang op de boot hebben hoeven wachten, en succes met de volgende etappe!
Dikke knuffel Miranda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
