De Himalaya over

Hoi allemaal!

Gisteren zijn we aangekomen in Leh, de hoofdstad van Ladakh. De afgelopen 2 weken zijn voor ons een onvergetelijke ervaring geworden. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Vanuit Manali begonnen we met de Rohtang pas. We zijn best wel
zenuwachtig in het begin, dit zijn onze eerste fietskilometers door India en ik hoop dat mijn trapper het houdt. (er zit wat speling in de as, een nieuwe wordt opgestuurd) Om een idee te geven: Manali ligt op 2000 m, de top van de Rohtang La op bijna 4000 m. De beklimming is in het begin erg groen, met veel gigantische watervallen. Langzaam maar zeker wordt het aantal bomen minder en de weg slechter. Over deze pas doen we meer dan een volle dag, ook al is het "maar" 50 km naar de top. Omdat de weg slecht is, is het soms meer mountainbiken dan toerfietsen. Iedereen toetert en zwaait enthousiast als ze ons zien fietsen, wat in het begin erg leuk is, maar na een tijdje word je ook gek van al het getoeter.

De volgende dag fietsen we naar de top van de Rohtang La en we merken voor het eerst dat de lucht ijler wordt, het fietsen gaat steeds moeizamer. Boven op de top begint het te regenen. Gelukkig zit er bovenop de pas een Indier chai te verkopen ("You drink that thea!"). In de zomermaanden slaapt hij zelfs bovenop de Rohtang La, wat een leven...gelukkig kan hij er tegen: "I'm a verry hot man"

Dan dalen we het volgende dal in, dat veel droger is dan het dal van Manali. Het is nog wel groen, maar er zijn weinig bomen meer (En dat ligt niet aan de hoogte blijkt later). We komen ook voor het eerst andere fietsers tegen die van Manali naar Leh fietsen. Ook komen we een Australier tegen die al zo'n 700 km door de Himalaya gelopen heeft, over de verharde weg, met een karretje achter zijn rug ipv een rugzak. Dit vinden wij nou bizar, zeker omdat hij door een woestijn heeft moeten lopen waar je voor meer dan 100 km geen water tegenkomt (het laaste stuk van onze tocht).

Na 3 dagen komen we in Keylong, het grootste dorpje op onze tocht, waar we voor de laatste keer een warme douche kunnen nemen en dat doen we dan ook, want de eertse 3 dagen hebben we veel regen gehad en dat terwijl de moesson normaal gesproken niet over de Rohtang pas heenkomt: voor ons maakt hij echter graag een uitzondering.

Na Keylong komen we nog een paar kleine dorpjes tegen voordat we aan de volgende pas beginnen, de Baralacha La. Na deze pas zijn er geen dorpjes meer, alleen tentenkampen die alleen zomers bewoont zijn. Tijdens deze klim begint het echt droog te worden, er groeit bijna niks meer op de flanken, maar het is wel erg imposant. De top van de Baralacha La ligt op 4900 m. De laatste paar kilometers heeft Nanda het ontzettend zwaar, vooral weer vanwege de hoogte, want de weg is goed geasfalteerd en niet zo steil. Toch zijn we allebei continu buiten adem, fietsen op deze hoogte is inderdaad bizar! Uitgeput komen we boven en zien we veel besneeuwde toppen liggen in de verte. We dalen kort of naar Baradhpur City (nou ja, city, ook een paar tenten op een veldje) waar we slapen. De tenten zijn trouwens bijna allemaal van Tibetanen of Nepalezen, de Indiers wagen zich niet meer op deze hoogtes! We slapen in ons tentje met wat extra dekens die we mochten lenen van een vriendelijke Nepalees. We slapen echter erg slecht. Vaak worden we happend naar adem wakker. Ook hebben we last van een licht hoofdpijn, allemaal symptomen van lichte hoogteziekte. Achteraf gezien hadden we verder moeten afdalen, maar we waren uitgeput van de klim en waren blij een tentenkampje te zien.

Na deze slechte nacht dalen we dan verder af richting weer een tentenkamp, Sarrchu, dat "maar" op 4300 m ligt. De afdaling is echt schitterend. We zien weer dezelfde patronen in het landschap als die we in Cappadocie gezien hebben, en dat in combinatie met een schitterende rivier en de mooie kleuren van de bergen (er is hier geen begroeiing meer), maakt het tot een onvergetelijk geheel.

In Sarcchu nemen we een rustdag. Blijkbaar waren we niet goed op deze hoogte geacclimatiseerd en dus is het verstandig niet verder te klimmen. In Sarrchu zien we ook wat er gebeurt als je je daar niet aan houdt. Een motorrijder (die in 1 dag hierheen rijden vanuit Manali) ziet er beroerd uit en een ligt doodziek op bed nadat hij veel heeft moeten kotsen. Toch denken zijn vrienden dat hij morgen wel verder kan... Zo kan het dus wel mis gaan.

In Sarcchu zien we nog een groep fietsers die Manali-Leh fietsen. Een Zwitserse jongen is vanuit Zwitserland naar Bombay gefietst, naar het weeshuis waar hij vandaan komt. Hij is al 2 1/2 jaar op de fiets en is nog niet van plan om te stoppen! Erg leuk om weer eens wat meer contact met andere mensen te hebben!

Het weer is hier trouwens erg bizar. 's nachts wordt het erg koud en kan het behoorlijk vriezen. Overdag wordt het weer vrij warm, vooral door de zon die ongelooflijk sterk is op deze hoogte. Hoewel ik dacht bruin genoeg te zijn (na 1 1/2 maand Turkije), verbranden we toch nog! Omdat de lucht zo droog is, is de lucht ook ontzettend schraal, wat me doet denken aan de enige keer dat ik in een woestijn geweest ben (Jordanie). Dat kan ook wel kloppen, want Ladakh, waar we nu zitten, is een woestijn op grote hoogte. Het is qua klimaat en cultuur vergelijkbaar met Tibet en wordt daarom ook het kleine Tibet genoemt. Ook hier is boeddhisme het belangrijkste geloof. Geen wonder dat Ladakh heel veel Tibettaanse vluchtelingen herbergt, die voelen zich hier thuis.