Over kinderarbeid en vrolijkere zaken

Hoi allemaal
Hier weer een bericht van ons. Hier gaat alles goed, al beginnen we nu het einde van de reis nadert, thuis wel te missen. We hebben inmiddels onze terugreis geboekt en over iets minder dan 2 weken zijn we weer thuis.

De afgelopen 2 weken hebben we weer door het platteland van Rajasthan gefietst. Dit deel is het armste deel van India waar we tot nu toe geweest zijn. We zien veel lemen hutjes zonder stromend water of elektriciteit. Het leven is hier duidelijk een stuk harder dan in het Noorden van India. Veel mensen komen al bedelend op ons af. Het oplichten van toeristen is hier nog wat fanatieker en de mensen spreken amper Engels, wat een goed gesprek of iets gedaan krijgen bijna onmogelijk maakt.

In Jodhpur belanden we in een ware soap. De hoofdrolspelers: de 2 managers van het guesthouse (Anil en Mr Prakash, de laatste heeft het hele hotel volgehangen met foto's van zichzelf in bollywood stijl) en Parbat, een jochie van 14 van het platteland die hier al het werk doet en duidelijk de slimste hier is. 's avonds worden een paar Koreanen heel erg boos op Mr. Prakash omdat ze te lang op eten moeten wachten en Mr. Prakash geen haast lijkt te maken. Wat er precies gebeurd is weten we niet, maar op een gegeven moment gaan ze met elkaar op de vuist. Milan springt ertussen en de Koreanen vertrekken. Mr. Prakash gaat vervolgens bij ons zielig lopen doen: hij werkt toch zo hard! Ondertussen is Parbat in alle stilte in de keuken ons eten aan het maken. Als Parbat klaar is en we hem een compliment geven springt Mr. Prakash ertussen: Hij heeft het eten gemaakt, Parbat heeft bijna niks gedaan, dus hij verdient de complimenten. Onwaarschijnlijk kinderachtig natuurlijk. Vervolgens begint de manager te zeggen dat hij bijna nooit drinkt (?) en dat hij heel goed voor Parbat zorgt, als hij Parbat vraagt dat te bevestigen spreekt Parbat ineens geen Engels meer. Het zit ons niet lekker.
De volgende ochtend ziet Parbat er beroerd uit en als hij even alleen is lucht hij zijn hard: Mr. Prakash is vaak dronken en dan slaat hij hem, zo ook deze nacht. Hij wil graag naar zijn ouders terug, maar mag niet. Anil is wel goed voor hem, maar die kan Mr. Prakash niet veranderen.... Een tijdje later wordt ineens het hele guesthouse leeggehaald. Anil komt naar ons toe en vertelt dat Parbat hem het hele verhaal verteld heeft. Dit was niet de eerste keer en nu is het genoeg. Zijn familie heeft nog een leeg pand en hij gaat voor zichzelf beginnen. Per direkt en Parbat gaat mee. Parbat
is erg opgelucht! En zo zitten we in een guesthouse dat langzaam leeggehaald wordt. Anil vraagt ons of we het geld voor de overnachting aan hem willen betalen en niet aan Mr. Prakash: als aanbetaling voor het nieuwe guesthouse denken we. 's Middags worden we uitgenodigd het nieuwe pand te bewonderen: het is nog niets, maar heeft potentie. Parbat licht op het dak te slapen. Als we de dag erna het lege guesthouse verlaten doet Mr. Prakash of er niks aan de hand is. De receptie ziet er nu erg kaal uit, met alleen nog zijn foto's aan de muur.

Vanuit Jodhpur fietsen we verder door de woestijn. De eerste dagen is over een weg waar erg hard en asociaal gereden wordt (regelmatig staan we in de berm), en toeristen oplichten is hier de standaard. Als we onbijten in een wegrestaurant is de rekening 200 roepies, (normaal iets van 100), als ik zeg dat het teveel is, is hij ineens 180 en als ik samen met hem de rekening echt ga uitrekenen komen we op 120. Grinnikend zegt de jongen: " no English, Tip please?". Het is een beetje standaard aan het worden. Verder valt het erg op dat in de wegrestaurants heel veel kinderen werken. De manager zit bevelen uit de delen en doet niks, de kinderen werken kijhard. Op het land werken ook alleen vrouwen en kinderen. De man brengt ze 's ochtends naar de akkers en gaat vervolgens onder een boom liggen slapen. Het land is hier droog en vlak, we zien heel veel kamelen en het vervoer gaat hier (op de bussen en vrachtwagens na) vooral per fiets of kar achter een koe of kameel.

Hierna fietsen we een kleine bergrug in. Het landschap is ineens veel groener en er wonen bijna geen mensen. Het is heerlijk om weer eens te klimmen, het is er stil en we zien heel veel beesten. Voor het eerst in weken slaap ik zonder oordopjes!

In Udaipur verdwalen we en geen Indier die kan uitleggen waar het centrum is. (niet door onwil, maar de stad is nogal een doolhof en als je dan slecht Engels spreekt..) Dan zien we wat toeristen lopen en proberen bij hun de weg te vragen. Op de vraag waar we zijn, krijgen we het antwoord: "in Udaipur", verder komen ze niet, tja, dat helpt echt.

In Indiaase steden lijkt er een beetje per stad een taktiek van bijverdienen te zijn. In Udaipur is de taktiek als volgt: volwassenen vragen aan touristen of ze misschien wat buitenlands geld hebben, leuk voor hun kinderen, want die sparen muntjes. Kinderen gaan vervolgens naar touristen toe met het verhaal dat ze een euro ofzo gevonden hebben, maar dat de bank niet kan wisselen, of wij kunnen ruilen. Ook wij ruilen wat muntjes om voor wat kinderen. De dagen erna komen we nog zo's 20 kinderen met het zelfde verzoek naar ons toe. Het mooie aan het systeem is dat een euro gevoelsmatig nog steeds als heel weinig geld aanvoelt, 66 roepies daarentegen is in India best veel! In het hotel ontmoeten we nog twee Nederlanders, een is bij de Hare Krishna en wilt in India gaan wonen. Soms zijn de toeristen in dit land de grootste atractie :-)

Als we weer fietsen houden we een korte plaspauze. Van achter de struikjes hoor ik een vrouw volledig in paniek huilend de weg op rennen. Haar 2 geitenlammetjes zijn ontsnapt en ze krijgt ze niet gevangen. Milan neemt een sprint en weet er een te vangen, met een andere vrouw weet ze de andere te vangen. De andere vrouw kijkt Milan erg boos aan waar Milan erg van schrikt: wat doe ik fout?, de huilende vrouw kijkt vooral heel erg geschrokken, maar kan uiteindelijk toch lachen. Mannen en vrouwen bemoeien zich al niet met elkaar en een rijke man zal zeker nooit een arme vrouw hier helpen. Ik hoop niet dat ze bang is dat door deze verstoring van de sociale regels de goden haar hiervoor zullen straffen, de geitjes maken het iig goed.

'S avonds eten we in een restaurantje waar 11 man bediening is! We zijn de enige gasten en een hele muur van obers staat ons aan te gapen, ze houden het tot het eind toe vol, ach de bediening is iig snel!

Pushkar is een heilige stad voor de Hindoes, verder komen er erg veel toeristen die op zoek zijn naar een spirituele ervaring. Daar kunnen de Indiers je natuurlijk prima (tegen betaling) aan helpen. In het hele stadje is drugs, alcohol en vlees verboden. Toch wordt ons overal hasj en opium aangeboden (voor het eerst in India). Ook delen overal mensen bloemetjes uit, die je dan tegen betaling in het heilige meer kan gooien. Als we een tempel omstebeurt gaan bezoeken weet iemand Milan toch zo gek te krijgen dat hij voor een paar roepies wat bloemetjes aanneemt. In de tempel aangekomen komt er meteen een jochie naar hem toe die vertelt dat hij de leerling van de goeroe is en een rondleiding geeft. Uiteindelijk moet er geld gegeven worden aan de goeroe. Als Milan voorstelt om het geld in de officiele donatiebox voor de tempel te doen is de jongen teleurgesteld en als hij maar 10 roepies geeft krijgt hij te horen dat hij daarmee een slecht karma veroorzaakt voor hem en zijn vrienden en familie (dan weten jullie het dus alvast). En zo verlaten wij zonder spirituele ervaring, maar met een slecht karma Pushkar.

De komende dagen is het Diwali: het grootste feest in India. Het is een feest met veel lichtjes, vuurwerk en kadootjes dat officieel 2 dagen duurt, maar waar ze bijna een week mee bezig zijn, een beetje ons kerstfeest. Op de fiets roepen de mensen Happy Diwali naar ons. Erg gezellig! Verder zijn de dieren en auto's met bloemen versiert en wordt er echt overal zoetigheid verkocht.
Toch zijn de dagen zwaar: de kaart klopt niet, het is weer warm, we worden geweigerd in restaurants en hotels omdat we niet Indiaas zijn (iets nieuws) en waar we wel welkom zijn heeft de menukaart aparte prijzen voor westerse toeristen die ook richting westerse prijzen gaan. We zitten er behoorlijk doorheen en hebben het vertrouwen in de indiers een beetje verloren als we Om ontmoeten...

Als we een klein dorpje binnenfietsen spreekt een jongen Nanda aan. Hij vraagt waar we vandaan komen en als we zeggen Holland, wordt hij helemaal enthousiast. Hij is daar 2 keer geweest (jaja). Hij vertelt ons over een organisatie die iets tegen kinderarbeid doet en of dat willen zien. We vertrouwen het niet helemaal (je krijgt hier vaker rare verhalen te horen), maar omdat we toch een rustig dagje hebben fietsen we toch maar achter hem aan. Hij brengt ons naar Bal Ashram, een rehabilitatiecentrum voor ex-kindarbeiders en kindslaven (http://www.bba.org.in/balashram/index.php). Dit blijkt een heel professionele organisatie te zijn, die al duizenden kinderen gered heeft. Kinderen zitten daar een half jaar en krijgen onderwijs, maar leren ook om gewoon weer deel uit te maken van de maatschappij. Wij zijn heel blij deze organisatie gevonden te hebben, we hebben ons in India heel vaak geergerd aan de kinderarbeid, maar wisten niet goed wat we konden doen. Fijn ook om te horen dat er ook veel mensen zijn die kinderarbeid wel erg vinden. Als we er met Indiers op de straat over spreken halen ze meestal hun schouders op "Dit is India", is dan het antwoord. Maar goed, we krijgen een rondleiding op de ashram en de jongen die ons op straat aansprak (hij heet Om Prakash), laat zijn foto's van Nederland zien. Pas dan realiseren we wat hij in Nederland gedaan heeft. Hij is de winnaar van de Childrens Peace Prize 2006 (een soort Nobelprijs voor vrede voor kinderen), die in Nederland door ex-president van Zuid-Afrika de Klerk werd uitgereikt. Wij staan versteld, wat een toeval dat we net deze jongen tegen het lijf lopen! Zijn verhaal is te lezen op http://www.childrenspeaceprize.org/en/2006.php en dat is echt ongelooflijk. Van 5 tot 8 jaar is hij kindslaaf geweest en is toen gered door de Bal Ashram. Sindsdien heeft hij zich tegen kinderarbeid en voor onderwijs ingezet. Zijn grooste prestatie lijkt ons dat hij de Overheid van Rajasthan voor het gerecht heeft gedaagd, omdat die aan arme mensen geen gratis onderwijs gaven. Hij heeft het gewonnen en zijn zaak is nu precedent geworden. Om Prakash is nu 17, maar hij komt veel ouder over, wij dachten dat hij 25 was ofzo. Hij straalt enorm veel energie uit en heeft ontzettend veel plannen (nogal een contrast met veel Indiers die we hier op straat tegenkomen!). Hij wil een school oprichten, voor zijn familie zorgen (die is echt arm) en wil op de fiets de wereld over om geld op te halen voor de stichting en aandacht te vragen voor kinderarbeid. Het klinkt allemaal als onmogelijk voor een jongen die nog steeds ontzettend arm is, maar nu heeft hij wel de contacten opgebouwd. Zo heeft hij bv Gordon Brown en de Indiase President ontmoet.
We nemen afscheid van hem en fietsen door richting het tijgerpark Sariska. Na een uur fietsen zien we dat Om Prakash ons op een motor van zijn oom geeft ingehaald! Het blijkt dat de coordinator van de Ashram het geen goed idee vond dat Om Prakash meer contact met ons zocht, maar nu is hij dus "stiekum" achter ons aan gereden! Hij vertelt ons nog over zijn fietsplannen en dat hij hoopt weer vlug naar Nederland te kunnen (bij een volgende uitreiking). Wij beloven hem dat hij dan natuurlijk welkom bij ons is en dat we hem ook graag willen helpen met zijn fietstocht. Hij wil ons bij zijn ouders uitnodigen en die uitnodiging nemen we graag aan. 's Avonds komt Om Prakash ons ophalen met de motor van zijn oom en rijden we naar het huis van zijn ouders. Ze wonen in een superklein dorpje, dat alleen te bereiken is met een heel klein zandpaadje. Het huis is ook erg klein, 2 kamers, zonder stromend water, en Om Prakash heeft 9 broers en zussen! Wij gaan zitten en krijgen meteen thee aangeboden. Ondertussen is het hele dorp uitgelopen en alle kinderen van het dorp zitten in de kamer naar ons te kijken. Hier komt nooit een westerling. Ook hier krijgen we weer eten aangeboden, wat we echt niet kunnen weigeren. Maar lastig is het wel, je weet dat deze mensen het echt slecht hebben, maar ze bieden je toch van alles aan. Onder grote belangstelling eten we en praten we met Om Prakash. We maken foto's met onze camera, wat de kinderen helemaal fantastisch vinden, het resultaat is namelijk meteen te zien! We worden ook voorgesteld aan de belangrijke mensen van het dorp: het 1e meisje dat naar de universiteit gaat en de 1e man die een overheidsbaan heeft. Schitterend om te zien dat het hele dorp trots is op deze mensen en met ze meeleeft. We worden ook nog bij de ambtenaar thuis uitgenodigd. Hij heeft een heel groot huis, tv met dvd, en zijn kinderen zijn supermooi gekleed voor Diwali, wat een verschil! Maar tegelijkertijd lijkt het hele dorp mee te profiteren van zijn succes. Er wonen 6 (!) families in zijn huis, iedereen mag tv kijken en hij leent iedereen zijn motor uit (op deze motor zijn we ook hierheen gebracht). Ook Om Prakash krijgt regelmatig geld van deze oom toegestopt. Na een superindrukwekkende avond brengt Om Prakash ons weer naar ons hotel. Hij bekijkt onze kamer en zegt nog dat hij in het Krasnapolsky geslapen heeft, tja, dat kunnen wij niet betalen, zeggen we hem.
We wisselen adressen uit en beloven dat we contact houden. Als we de volgende ochtend op safari gaan, zien we Om Prakash nog net aan komen lopen. Hij heeft nog 2 kado's voor ons gebracht: een tulband voor mij en een sjaal voor Nanda. We zijn sprakeloos, wat een hartelijkheid en wat lastig om zoveel te krijgen van iemand die zo weinig heeft. Weer nemen we afscheid. We hopen echt hem nog een keer in Nederland te kunnen ontmoeten. En we hebben beloofd om onze vrienden in Nederland over zijn organisatie te vertellen, dus: bekijk de site http://www.bba.org.in/balashram/index.php en als je nog van wat geld af wilt, dat kan!

Nou, het is een gigantisch verhaal geworden. Nog even en we zijn weer terug in Nederland. Tot die tijd kijken we weer uit naar alle reacties.
Veel liefs
Milan en Nanda